
Ooit beseft dat je jezelf ook discrimineert?
Hoi, mijn naam is Cedric en ik coach mensen van Leuven tot Tienen – in Boutersem. Ik specialiseer mij in loopbaancoaching, stress, burnout en ADHD. Doorheen mijn onderzoek en coaching kom ik van alles tegen. En als het nuttig is, dan deel ik dat graag met jou.
Vandaag het verhaal van een fascinerend experiment rond zelfbeeld en slachtofferdenken. Enjoy 🙂
Het experiment
De jaren 60-70 van de vorige eeuw. Sociale psychologie en de beginselen van cognitieve psychologie in de Verenigde Staten. Psychologen als Goffman en Rosenthal onderzoeken hoe stigma en zelfbeeld zich verhouden tot discriminatie.
Een eenvoudig experiment. Twintig mensen gaan naar een sollicitatiegesprek om te onderzoeken of ze gediscrimineerd gaan worden. Waarom zouden ze gediscrimineerd worden? Omdat ze littekens op hun gezicht hebben. Geen echte, maar valse littekens aangebracht door make-up artiesten.
Het echte experiment
Maar er is een twist. De deelnemers denken dat ze discriminatie onderzoeken, maar eigenlijk onderzoeken ze zelfbeeld. Twintig mensen krijgen littekens op hun gezicht, maar bij tien ervan worden ze vlak voor het interview opnieuw weggehaald.
“Oh, nog even retoucheren, zodat het litteken er goed blijft uitzien.”
Ongemerkt worden de littekens terug weggeveegd bij tien deelnemers. Zij zien eruit zoals ze er altijd hebben uitgezien. Tien deelnemers hebben echt littekens op hun gezicht, en de andere tien deelnemers denken dat ze littekens op hun gezicht hebben.
Wat is er gebeurd?
Aan het einde ervan krijgen alle twintig deelnemers vragen.
- “Heb je het gevoel dat de interviewer veel naar je litteken keek?”
- “Heb je het gevoel dat je negatief bekeken werd door je litteken?”
- “Heb je het gevoel dat je gediscrimineerd bent door je litteken?”
De tien deelnemers die effectief littekens hebben zeggen quasi allemaal hetzelfde:
“Ja, ik voelde mij gediscrimineerd door het litteken in mijn gezicht.”
Het verrassende van het experiment is dat de andere groep – die enkel dachten littekens op hun gezicht te hebben – exact hetzelfde zeggen:
“Ja, ik voelde mij gediscrimineerd door het litteken in mijn gezicht.”
Je doet het jezelf ook aan.
Later worden ook de interviewers ondervraagd. Hoe hebben zij de ervaring beleefd? De meeste interviewers doen een opvallende vaststelling. In de groep met echte littekens zien ze heel wat nerveuze of onzekere mensen, en anderen die rustig en zelfbewust leken.
En in de groep zonder littekens… Exact hetzelfde. De meesten nerveus of onzeker, sommigen rustig en zelfbewust.
Bij de groep met littekens heb je twee opties. Ofwel voelen ze de discriminatie omdat ze littekens hebben, ofwel omdat ze nerveus en onzeker zijn over zichzelf door hun littekens.
Bij de groep zonder littekens blijf je enkel met de tweede optie over. Een gevoel van discriminatie omdat je nerveus en onzeker bent over je litteken. Terwijl je geen litteken hebt.
Discriminatie door anderen is al erg genoeg.
Meer heb ik eigenlijk niet toe te voegen aan dit verhaal. Voor mezelf – en dit is geen advies – probeer ik altijd om minstens mijzelf niet te discrimineren. Als iemand iets zoekt om mij tegen te werken, dan zal die wel iets vinden. Maar ik hoef die persoon niet te helpen door ook nog eens een laag zelfbeeld aan te reiken.
Zelfbeeld en stigma zijn ook onderdeel van waar ik als coach mee werk. Ik hoop dat je al een inzicht rijker bent, maar je bent uiteraard welkom als je hier verder mee aan de slag wil.
Reset & Groei, je bent waardevol 🙂
C