Omdat het leuk is, daarom.
Elke maandagmiddag rijd ik naar zwembad De Blyckaert in Tienen. Er is een rustige periode tussen de voormiddag en namiddag waar het zwembad even niet overspoeld wordt door schoolkinderen.
Afhankelijk van mijn stemming zwem ik crawl of schoolslag. Soms zwem ik vijf lengtes, soms twintig. Maar wat mijn stemming ook is, elke week duik ik minstens een paar keer naar de bodem van het zwembad.
Ik heb een liefde voor freediven – de edele kunst van duiken zonder zuurstoffles. Ik zat als kind al graag onder water, maar sinds kort train ik ook actief om langer en langer onder te kunnen blijven.
Los van de leuke dingen – zoals een rubik’s onder water oplossen, check Instagram – brengt freediven mij ook gewoon rust. Er is een stilte en kalmte op drie meter diepte die ik nergens anders kan vinden.
En dus zit ik elke maandagmiddag minutenlang op de bodem van het Tiense zwembad. Ik geniet van de kalmte en de sereniteit onder water en kom na een druk weekend helemaal tot rust.
Ok, maar waarom vertel ik je mijn maandagmiddag plannen eigenlijk?
Wel, mijn klanten komen vaak met vragen naar mij als:
- Ik wil veranderen van werk, welk werk moet ik gaan doen?
- Ik zit in burn-out, hoe herstel ik hiervan?
- Ik wil meer, maar ik zit precies vast. Hoe geraak ik verder?
En als ik dan dieper zoek, dan vind ik altijd iets kleins dat verwaarloosd en onderontwikkeld is. Zo had ik recent een cliënte die mij vertelde dat ze als kind graag tekende, maar het al dertig jaar niet meer gedaan had (ze is al voorbij de vijftig).
Nu, haar originele vraag was: ik ben mijn werk beu, ik wil veranderen. Het “echte werk” ging over een carrièreswitch, dus we hebben gewerkt aan motivatiebrieven, sollicitaties voorbereid, etc. Maar daarnaast heb ik haar gevraagd om elke week een tekening te maken en mee te brengen.
Er gebeurde iets interessants. Ze vertelde mij na de tweede keer dat ze voor het eerst sinds lang tot rust was gekomen afgelopen week, tijdens het tekenen. Dat stond nogal in contrast met de zenuwen die ze had om te bellen voor sollicitaties, wat echt een blokkade begon te worden.
Het klinkt bijna als Disney, maar voor haar was tekenen de manier om rust en kalmte te vinden, iets dat haar in staat heeft gesteld om haar zenuwen onder controle te krijgen en te bellen voor die verdomde sollicitatie.
Nu, dit betekent niet dat je moet gaan freediven of beginnen tekenen. Maar het onderschrijft wel één van mijn fundamentele overtuigingen:
Als je niet elk deel van jezelf ontplooit, ga je nooit volwaardig kunnen leven.
Ik ga je een klein voorbeeldje geven uit de recente wetenschap. Op 25 december 2021 lanceerde de ESA een Ariane raket vanuit Frans Guinea. Aan boord: de James Webb ruimtetelescoop. Bestemming: het Lagrange punt (L2 voor de liefhebbers), een specifiek plekje tussen zon en aarde op zo’n 1,5 miljoen kilometer van bij ons.
Eenmaal aangekomen moest de telescoop zichzelf ontplooien. Van in elkaar gepropt in een raket moest het ontpoppen tot een spiegel van 25m². Vijftig fases en 178 mechanieken die allemaal foutloos in gang moeten treden.
Dat maakte het natuurlijk een delicate operatie. Op 1,5 miljoen km van de aarde kan je namelijk niet live ingrijpen als er iets misloopt. De tijd die het duurt om een radiosignaal helemaal tot daar en terug te krijgen is te lang om live met een joystick onderdelen te bewegen.
Dus, de telescoop moest zich helemaal zelfstandig ontplooien. Nu, de James Webb telescoop heeft één functie: in de ruimte kijken. Die reusachtige spiegel dient om infraroodgolven op te vangen die we hier op aarde niet kunnen waarnemen.
Maar om die spiegel juist te laten werken, heeft het dus honderden kleine onderdelen nodig, sommige zo eenvoudig dat het bijna lachwekkend zou zijn als het zou mislopen. Stel je de krantenkop voor: James Webb gefnuikt; één schroef doet miljardenproject mislukken.
En toch was dat een reële mogelijkheid. Het hele team achter de lancering heeft een maand lang nagelbijtend gevolgd hoe elk van de honderden stappen voltooid werd, wachtend en vrezend tot er iets zou misgaan.
Bij de James Webb telescoop is alles goed verlopen, maar bij mensen loopt er bijna altijd iets mis. En het zijn vaak de dingen die niet te maken hebben met je werk – zoals de James Webb die naar de ruimte kijkt – maar de onderliggende steunpunten en mechanismen.
Net zoals je prestaties onderuitgaan als je bijvoorbeeld ziek wordt of slecht slaapt, is ook je ontwikkeling als persoon van belang. Een klein tandwieltje zoals tekenen of freediven kan het stuk van rust en kalmte ontplooien, wat op hun beurt een steunpunt en tegengewicht wordt voor angst of prestatiedruk.
Je hebt de keuze niet.
Als mens – dat is één van mijn diepste overtuigingen – heb je echt de keuze niet om je volledig te ontwikkelen. Het is voor iedereen anders, maar je hebt de keuze gewoonweg niet. Je moet jezelf ontdekken, ontplooien en de stukjes in je leven zetten die nodig zijn om te presteren.
Om de wereld bij te brengen wat jij bij te brengen hebt.
En één van die stukjes voor mij is freediven. Ook al denken de andere mensen in het zwembad er misschien het hunne van.
So be it. Ik heb werk te doen.
Heb jij een vraag of opmerking, over deze blog of over zelfontplooiing in het algemeen. Aarzel niet om contact op te nemen – Whatsapp, Instagram, maakt allemaal niet uit.
En heb je zin om hier met mij ook echt mee aan de slag te gaan, dan ben je uiteraard zeer welkom.