Waarom ik gewoon begin met podcasten, ook al is het shit.

Je kent het gevoel misschien wel: “nee ik ga eerst nog even nadenken.”

Vervang het woord nadenken met bijleren, studeren, voorbereiden, hulp vragen, opnieuw beginnen, etc. Je komt waarschijnlijk dicht in de buurt van een definitie van perfectionisme.

De logica die erachter zit is eenvoudig: met meer voorbereiding, studie of oefening gaat het beter gaan.

Die logica is ook compleet belachelijk en pertinent onjuist. Maar in tegenstelling tot de meesten ga ik je hier niet vertellen “Just do it” of “al doende leert men.”

Als dat jou zou helpen, dan zou je mijn artikel niet aan het lezen zijn. Dus, ik ga je een klein beetje informatie geven om je te helpen in de strijd tegen perfectionisme, en ik ga beginnen met een bijzonder handig principe:

De 70-20-10 regel

Er waren eens drie mensen – Morgan McCall, Michael Lombardo, en Robert Eichinger – die in de jaren 80 onderzoek deden naar alles wat met creatief leiderschap te maken had. Eén van hun onderzoeken was een enquête afgenomen bij 200 ervaren en highlevel managers.

De enquête onderzocht hoe de managers in kwestie hun huidige niveau en vaardigheden bereikt hadden. En uit hun antwoorden kwam de 70-20-10 regel.

70% kwam van hands-on ervaringen, vaak de moeilijkste en meest uitdagende dingen die ze doorheen hun carrière gedaan hadden.

20% kwam van sociale versterking; denk aan feedback, evaluatie en dergelijke meer.

10% kwam van formele instructie, zoals een cursus of boeken etc.

Uiteraard is dit geen wetenschappelijke wetmatigheid. 200 managers die hun subjectieve ervaring delen is nauwelijks wetenschap te noemen.

Maar het is wel consistent met andere stukjes wetenschap. Zoals bijvoorbeeld:

Neuroplasticiteit

Het vakgebied van de neurologie leert ons dat het brein van een baby anders werkt dan dat van een kind, tiener, jongvolwassene en volwassene. Eén van de belangrijke elementen daarin is neuroplasticiteit.

Wat is neuroplasticiteit? Neuroplasticiteit is bijna letterlijk de plasticiteit van je neuronen. In andere woorden; hoe kneedbaar is je brein? Hoe snel past je brein zich aan? Hoe snel legt je brein connecties?

Als baby is je brein quasi volledig plastisch. Je brein past zich letterlijk aan bij elke ervaring die je hebt. Doorheen je kindertijd loopt dat nog steeds vrij goed, maar het begint af te nemen doorheen je tienerjaren. Vanaf 25 jaar ongeveer is je neuroplasticiteit voorgoed verdwenen.

Voorgoed?

Niet helemaal. Je brein is weliswaar niet meer automatisch plastisch, maar er zijn een paar manieren om dat toch terug in gang te zetten.

Eén ervan is trauma. Daar ga ik hier verder niet op in want het is niet de leukste materie, maar je kan je wel inbeelden dat een zwaar trauma de werking van je brein en hoe je denkt kan veranderen. Als je bijvoorbeeld gebeten wordt door een hond, kan het zijn dat je vanaf dan automatisch voorzichtiger bent met honden.

Maar een andere is frustratie. En hier begin het echt interessant te worden. Het idee is dat vanaf je frustratie voelt, je brein een heel duidelijk signaal krijgt. Je brein denkt letterlijk: Het gaat niet goed, mijn processen zijn niet voldoende om dit probleem op te lossen.

Je kan de test doen met jongleren bijvoorbeeld. Neem drie ballen in de hand, werp er eentje omhoog en probeer een volgende te gooien voor je het eerste balletje terug vangt. Tenzij je dit al geoefend hebt, is de kans groot dat het misloopt.

Als je het blijft proberen, dan bestaat de kans dat je gefrustreerd raakt. Je begint misschien te vloeken, te redeneren waarom het niet lukt, de bal te verwijten dat die altijd te ver naar voor vliegt ook al heb je dat niet gevraagd.

Dat is je brein dat zegt:
“verdomd jij wrede wereld, waarom plooi je niet naar mijn wil?!”
En het antwoord is: omdat de realiteit geen moer geeft om jouw neurologische processen.

Dus je voelt frustratie, maar in die frustratie zit tegelijkertijd het geheim van vooruitgang als volwassene. Je brein begint toe te geven “ok, misschien weet ik toch niet alles.”

De neuroplasticiteit neemt toe, je brein legt nieuwe connecties en verbanden en begint uit te zoeken waarom die verdomde ballen in vredesnaam niet gewoon in de lucht blijven.

Frustratie is de start

Het kan frustrerend zijn – hehe – dat je door frustratie moet om beter te worden. Maar het is nu eenmaal hoe je brein werkt. Als je brein je hele leven lang plastisch zou zijn, dan zou dat een resem andere problemen opleveren.

En dus hang je eraan vast: frustratie geeft neuroplasticiteit.

Perfectionisme

De 70-20-10 regel en neuroplasticiteit geven samen een onderbouwing aan die oude volkswijsheid “Al doende leert men.”

Ik ben zelf ook een enorme perfectionist, en met dit artikel doe ik dan ook een experimentje: het is allereerste dat ik ook ga uitbrengen als podcast. De link vind je hier, en laat mij nu alvast zeggen: ik denk dat het shit gaat zijn.

Ik heb een goedkope micro, een waardeloze vertelstem en ik geraak de helft van de tijd mijn draad kwijt als ik spreek zonder publiek. Ik ben ook niet tevreden van mijn toon, intonatie en flow als podcaster.

Maar mijn doel is ook niet om viraal te gaan met mijn podcast. De bedoeling is dat ik deze podcast online zet, kritiek en commentaar krijg, nauwelijks luisteraars heb en dat ik mij waanzinnig slecht voel over mijn podcast.

Want het is onmogelijk om met mijn eerste podcast viraal te gaan. Mijn bedoeling is dat ik leer praten in een micro, dat ik mensen bereik met mijn artikels die liever luisteren dan lezen – of ook gewoon niet kunnen lezen.

Podcast 1 gaat sowieso shit zijn, en ik neem aan dat podcasts 2, 3 en 4 ook shit gaan zijn. Maar mijn doel is groter dan dat. Ik werk vanuit de assumptie: podcast 30 gaat echt goed zijn. Dus dan moet ik er maar zo snel mogelijk 29 slechte maken.

En dat betekent, volgens de 70-20-10 regel en het principe van neuroplasticiteit, dat ik ze online moet zetten. Zodat ik de pijn en frustratie en cringe echt voel en iets bijleer.

Al doende leert men

Zo, daarmee heb je mijn gedachten over perfectionisme. Uiteraard is er veel meer over te zeggen, en moet ik ook hier verwijzen naar mijn coaching aanbod. Want inzicht is één stap naar de beste versie van jezelf, maar het kan een lange weg zijn om alleen te bewandelen.

Om nog even op de 70-20-10 regel terug te komen; mijn coaching zit in die 20% en 10%. Misschien wel de beste, meest toepasbare instructie die je ooit zal krijgen, gevolgd door de scherpste, meest gefocuste feedback en evaluatie die er te vinden is, om daarmee die 70% van jezelf te ondersteunen en de waarde ervan te maximaliseren.

Blijf bewust, en blijf groeien,